1Keďže sa už mnohí pokúsili po poriadku vyrozprávať udalosti, ktoré sa u nás stali, 2ako nám ich podali tí, čo ich od začiatku sami videli a stali sa sluhami Slova, 3aj ja som sa rozhodol, že ti to, vznešený Teofil, po dôkladnom preskúmaní všetkého, od počiatku verne rad-radom opíšem, 4aby si poznal spoľahlivosť učenia, do ktorého ťa zasvätili. 5Za čias judského kráľa Herodesa bol istý kňaz menom Zachariáš z Abiášovej kňazskej triedy. Jeho žena bola z dcér Áronových a volala sa Alžbeta. 6Obaja boli spravodliví a nábožní pred Bohom a bezúhonne zachovávali všetky Božie prikázania a ustanovenia. 7Nemali však deti, lebo Alžbeta bola neplodná a obaja boli v pokročilom veku. 8A stalo sa, keď Zachariáš konal kňazskú službu pred Bohom, lebo prišiel rad na jeho triedu, 9že podľa zvyku kňazského úradu lósom mu pripadlo vojsť do Pánovej svätyne a priniesť kadidlovú obetu. 10V čase kadidlovej obety sa vonku modlilo veľké množstvo ľudu. 11Tu sa mu zjavil Pánov anjel; stál na pravej strane kadidlového oltára. 12Keď ho Zachariáš videl, zarazil sa a zachvátil ho strach. 13Ale anjel mu povedal: "Neboj sa, Zachariáš, lebo tvoja modlitba bola vyslyšaná, tvoja manželka Alžbeta ti porodí syna a dáš mu meno Ján. 14Budeš sa radovať a plesať a jeho narodenie poteší mnohých. 15Lebo on bude veľký pred Pánom. Víno a opojný nápoj piť nebude a už v matkinom lone ho naplní Svätý Duch. 16Mnohých synov Izraela obráti k Pánovi, ich Bohu. 17Pôjde pred ním s Eliášovým duchom a mocou, aby zmieril otcov so synmi, aby obrátil neposlušných na cestu spravodlivých a pripravil Pánovi dokonalý ľud." 18Zachariáš povedal anjelovi: "Podľa čoho to poznám? Veď ja som starec a moja žena je v pokročilom veku." 19Anjel mu odpovedal: "Ja som Gabriel, stojím v službe pred Bohom a bol som poslaný hovoriť s tebou a oznámiť ti túto dobrú zvesť. 20Pozri, budeš nemý a nebudeš môcť hovoriť až do dňa, keď sa toto stane, lebo si neveril mojim slovám, ktoré sa splnia vo svojom čase." 21Ľud čakal na Zachariáša a divil sa, že sa tak dlho zdržuje vo svätyni. 22Ale keď vyšiel, nemohol k nim prehovoriť a oni pochopili, že mal vo svätyni videnie. Dával im znaky a zostal nemý. 23Len čo sa skončili dni jeho služby, vrátil sa domov. 24Po týchto dňoch jeho manželka Alžbeta počala, skrývala sa päť mesiacov a hovorila: 25"Toto je Pánovo dielo; teraz sa mu zapáčilo zbaviť ma hanby pred ľuďmi." 26V šiestom mesiaci poslal Boh anjela Gabriela do galilejského mesta, ktoré sa volalo Nazaret, 27k panne zasnúbenej mužovi z rodu Dávidovho, menom Jozefovi. A meno panny bolo Mária. 28Anjel prišiel k nej a povedal: "Raduj sa, milosti plná, Pán s tebou." 29Ona sa nad jeho slovami zarazila a rozmýšľala, čo znamená takýto pozdrav. 30Anjel jej povedal: "Neboj sa, Mária, našla si milosť u Boha. 31Počneš a porodíš syna a dáš mu meno Ježiš. 32On bude veľký a bude sa volať Syn Najvyššieho. Pán Boh mu dá trón jeho otca Dávida. 33Naveky bude kraľovať nad Jakubovým rodom a jeho kráľovstvu nebude konca." 34Ale Mária povedala anjelovi: "Ako sa to stane, veď ja muža nepoznám?" 35Anjel jej odpovedal: "Duch Svätý zostúpi na teba a moc Najvyššieho ťa zatieni. Preto aj toto dieťa bude sväté, bude to Syn Boží. 36Aj Alžbeta, tvoja príbuzná, počala syna v starobe. Už je v šiestom mesiaci. A hovorili o nej, že je neplodná! 37Lebo Bohu nič nie je nemožné." 38Mária odpovedala: "Tu som. Ja som slúžka Pána, nech sa mi stane podľa tvojho slova." A anjel od nej odišiel. 39V tých dňoch sa Mária vydala na cestu a ponáhľala sa do istého judského mesta v hornatom kraji. 40Vošla do Zachariášovho domu a pozdravila Alžbetu. 41Len čo Alžbeta začula Máriin pozdrav, dieťa v jej lone sa zachvelo a Alžbetu naplnil Duch Svätý. 42Vtedy zvolala veľkým hlasom: "Požehnaná si medzi ženami a požehnaný je plod tvojho života. 43Čím som si zaslúžila, že matka môjho Pána prichádza ku mne? 44Lebo len čo zaznel tvoj pozdrav v mojich ušiach, radosťou sa zachvelo dieťa v mojom lone. 45Áno, šťastná je tá, ktorá uverila, že sa splní, čo jej povedal Pán." 46Mária povedala: "Z celej duše zvelebujem Pána 47a môj duch plesá v Bohu, mojom Spasiteľovi, 48lebo zhliadol na svoju nepatrnú slúžku. Odteraz blahoslavenou ma budú volať všetky pokolenia, 49lebo veľké veci vykonal na mne Všemohúci. Sväté je jeho meno. 50Zmilúva sa nad bohabojnými z pokolenia na pokolenie. 51Mocne zasiahol svojou rukou, navnivoč obrátil ľudí pyšného zmýšľania. 52Mocnárov zosadil z trónu a povýšil ponížených. 53Hladných zahrnul svojimi darmi a bohatých prepustil naprázdno. 54Ujal sa svojho sluhu, Izraela, pamätajúc na svoju milosrdnú lásku 55voči Abrahámovi a jeho potomstvu, ako to navždy prisľúbil našim otcom." 56Mária zostala s Alžbetou asi tri mesiace, potom sa vrátila domov. 57Alžbete nadišiel čas pôrodu a porodila syna. 58Jej susedia a príbuzní počuli, že jej Pán prejavil svoje veľké milosrdenstvo, a radovali sa s ňou. 59Stalo sa na ôsmy deň, že prišli obrezať chlapca. Chceli mu dať meno Zachariáš po jeho otcovi. 60Ale jeho matka sa ujala slova a povedala: "Nie. Bude sa volať Ján." 61Povedali jej: "Veď v tvojom príbuzenstve sa nik takto nevolá." 62Dali znak otcovi, ako ho chce nazvať on. 63Vypýtal si tabuľku a napísal: "Jeho meno je Ján." A všetci sa divili. 64Hneď sa mu rozviazali ústa a jazyk i prehovoril a velebil Boha. 65Strach sa zmocnil všetkých ich susedov a všade po judských horách sa hovorilo o týchto udalostiach. 66Všetci, čo to počuli, vštepili si to do srdca a vraveli: "Čím len bude tento chlapec?" Vskutku ruka Pánova bola s ním. 67Jeho otca Zachariáša naplnil Svätý Duch a takto prorokoval: 68"Nech je zvelebený Pán, Boh Izraela, lebo navštívil svoj ľud a vykúpil ho. 69Vzbudil pre nás mocného Spasiteľa, z rodu Dávida, svojho sluhu, 70ako prisľúbil pred dávnymi vekmi ústami svojich svätých prorokov, 71že nás oslobodí od nepriateľov, z rúk tých, čo nás nenávidia. 72Prejavil milosrdenstvo našim otcom, pamätajúc na svoju svätú zmluvu, 73na prísahu, ktorou sa zaviazal nášmu otcovi Abrahámovi, 74že nás vyslobodí z rúk nepriateľov a dopraje nám bez obavy vzdávať mu úctu: 75sláviť bohoslužby a dokonale plniť prikázania po celý život v jeho prítomnosti. 76A ty, chlapček, budeš sa volať prorokom Najvyššieho, lebo pôjdeš pred Pánom pripraviť mu cesty 77a privádzať jeho ľud ku spáse poučovaním a odpúšťaním hriechov. 78Vďaka milosrdnej láske nášho Boha navštívi nás slnko z výsosti, 79aby osvietilo tých, čo žijú v tmách a v tieni smrti a priviedlo naše kroky na cestu pokoja a šťastia." 80Chlapec rástol a jeho duch mocnel. Žil na púšti až do dňa, keď verejne vystúpil pred Izrael.
Comentario de la Biblia de Matthew HenryPor lo general se supone que este evangelista fue médico y compañero del apóstol Pablo. El estilo de sus escritos, y su familiaridad con los ritos y usos de los judíos, demuestran fehacientemente que era judío, mientras su conocimiento del griego y su nombre, hablan de su origen gentil. Se menciona por primera vez en Hechos xvi, 10, 11, con Pablo en Troas, desde dónde lo atendió hasta Jerusalén, y estuvo con él en su viaje, y en su encarcelamiento en Roma. Este evangelio parece concebido para superar las muchas narraciones defectuosas y no auténticas en circulación, y para dar un relato genuino e inspirado de la vida, milagros y doctrinas de nuestro Señor, aprendidas de los que oyeron y presenciaron sus sermones y milagros.
Versículos 1-4.
Prefacio. 5-25.
Zacarías e Elisabet. 26-38.
Anunciación del nacimiento de Cristo. 39-56.
Encuentro de María y Elisabet. 57-66.
Nacimiento de Juan el Bautista. 67-80.
El cántico de Zacarías. Vv. 1-4. Lucas no escribe sobre cosas acerca de las cuales pueden diferir entre sí los cristianos, y tener vacilaciones, sino de las cosas que son y deben ser creídas con toda seguridad. La doctrina de Cristo es en lo que los más sabios y mejores hombres han aventurado sus almas con confianza y satisfacción. Los grandes sucesos de los que dependen nuestras esperanzas, fueron narrados por escrito por los que, desde el comienzo, fueron testigos oculares y ministros de la palabra, y fueron perfeccionados en su entendimiento por medio de la inspiración divina.
Vv. 5-25. El padre y la madre de Juan el Bautista eran pecadores como todos somos y fueron justificados y salvados en la misma forma que los demás, pero fueron eminentes por su piedad e integridad. No tenían hijos, y no podía esperarse que Elisabet los tuviera a su avanzada edad.
Mientras Zacarías quemaba el incienso en el templo, toda la multitud oraba afuera. Todas las oraciones que ofrecemos a Dios son aceptadas y exitosas sólo por la intercesión de Cristo en el templo de Dios en lo alto. No podemos tener la expectativa de poseer un interés allí si no oramos, si no oramos con nuestro espíritu, y si no oramos con fervor. Tampoco podemos esperar que lo mejor de nuestras oraciones sean aceptadas y traigan una respuesta de paz, si no es la mediación de Cristo, que siempre vive haciendo intercesión.
Las oraciones que Zacarías ofrecía frecuentemente recibieron una respuesta de paz. Las oraciones de fe son archivadas en el cielo y no se olvidan. Las oraciones hechas cuando éramos jóvenes y entrábamos al mundo, pueden ser contestadas cuando seamos viejos y estemos saliendo del mundo. Las misericordias son doblemente dulces cuando son dadas como respuestas a la oración.
Zacarías tendrá un hijo a edad avanzada, el cual será instrumento para la conversión de muchas almas a Dios, y para su preparación para recibir el evangelio de Cristo. Se presentará ante Él con coraje, celo, santidad y una mente muerta a los intereses y placeres mundanos. Los desobedientes y los rebeldes serían convertidos a la sabiduría de sus antepasados justos, o más bien, llevados a atender la sabiduría del Justo que iba a venir a ellos.
Zacarías oyó todo lo que dijo el ángel, pero habló su incredulidad. Dios lo trató
justamente al dejarlo mudo, porque él había objetado la palabra de Dios. Podemos admirar la paciencia de Dios para con nosotros. Dios lo trató
amablemente , porque así le impidió hablar más cosas apartadas de la fe y en incredulidad. Así, también, Dios confirmó su fe. Si por las reprensiones a que estamos sometidos por nuestro pecado, somos guiados a dar más crédito a la palabra de Dios, no tenemos razón para quejarnos. Aun los creyentes verdaderos son dados a deshonrar a Dios con incredulidad; y sus bocas son cerradas con silencio y confusión, cuando por el contrario, hubieran debido estar alabando a Dios con gozo y gratitud.
En los tratos de la gracia de Dios con nosotros tenemos que observar sus consideraciones bondadosas para con nosotros. Nos ha mirado con compasión y favor y, por tanto, así nos ha tratado.
Vv. 26-38. Aquí tenemos un relato de la madre de nuestro Señor; aunque no debemos orar a ella, de todos modos debemos alabar a Dios por ella. Cristo debía nacer milagrosamente. El discurso del ángel sólo significa: “Salve, tú que eres la escogida y favorecida especial del Altísimo para tener el honor que las madres judías han deseado por tanto tiempo”.
Esta aparición y saludo prodigiosos turbaron a María. El ángel le aseguró entonces que ella había hallado favor con Dios y que sería la madre de un hijo cuyo nombre ella debía llamar Jesús, el Hijo del Altísimo, uno en naturaleza y perfección con el Señor Dios. ¡JESÚS! El nombre que refresca los espíritus desfallecientes de los pecadores humillados; dulce para pronunciar y dulce de oír, Jesús, el Salvador. No conocemos su riqueza y nuestra pobreza, por tanto, no corremos a Él; no nos damos cuenta que estamos perdidos y pereciendo, en consecuencia, Salvador es palabra de poco deleite. Si estuviéramos convencidos de la inmensa masa de culpa que hay en nosotros, y la ira que pende sobre nosotros, lista para caer sobre nosotros, sería nuestro pensamiento continuo: ¿Es mío el Salvador? Para que podamos hallarlo, debemos pisotear todo lo que estorba nuestro camino a Él. La respuesta de María al ángel fue el lenguaje de la fe y humilde admiración, y ella no pidió señal para confirmar su fe. Sin controversia, grande fue el misterio de la santidad, Dios manifestado en carne, 1 Timoteo iii, 16. La naturaleza humana de Cristo debía producirse de esa manera, para que fuera adecuada para Aquel que iba a ser unido con la naturaleza divina. Debemos, como María aquí, guiar nuestros deseos por la palabra de Dios. En todos los conflictos tenemos que recordar que nada es imposible para Dios; y al leer y oír sus promesas, convirtámoslas en oraciones: He aquí la sierva del Señor; hágase conmigo conforme a tu palabra.
Vv. 39-56. Muy bueno es que aquellos en cuyas almas ha comenzada la obra de la gracia se comuniquen entre sí. Elisabet estaba consciente, cuando llegó María, de que se acercaba la que iba a ser la madre del gran Redentor. Al mismo tiempo, fue llena del Espíritu Santo, y bajo su influencia declaró que María y ella esperaban hijos que serían altamente bendecidos y felices, y particularmente honrados y queridos para el Dios Altísimo.
María, animada por el discurso de Elisabet, y también bajo la influencia del Espíritu Santo, prorrumpió en gozo, admiración, y gratitud. Se sabía pecadora que necesitaba un Salvador, y que, de lo contrario, no podía regocijarse en Dios más que como interesada en su salvación por medio del Mesías prometido. Los que captan su necesidad de Cristo, y que están deseosos de tener justicia y vida en Él, a ésos llena con cosas buenas, con las cosas mejores; y son abundantemente satisfechos con las bendiciones que da. Él satisfará los deseos del pobre en espíritu que anhela bendiciones espirituales, mientras los autosuficientes serán enviados lejos.
Vv. 57-66. En estos versículos tenemos un relato del nacimiento de Juan el Bautista, y del gran gozo de todos los familiares. Se llamaría Juan o “lleno de gracia”, porque introducirá el evangelio de Cristo, en el cual brilla más la gracia de Dios.
Zacarías recuperó el habla. La incredulidad cerró su boca y al creer se la volvió a abrir: cree, por tanto, habla. Cuando Dios abre nuestros labios, las bocas deben mostrar su alabanza; y mejor estar mudo que no usar el habla para alabar a Dios. Se dice que la mano del Señor estaba obrando en Juan. Dios tiene maneras de obrar en los niños, en su infancia, que nosotros no podemos entender. Debemos observar los tratos de Dios y esperar el acontecimiento.
Vv. 67-80. Zacarías pronuncia una profecía acerca del reino y la salvación del Mesías. El evangelio trae luz consigo: en él alborea el día. En Juan el Bautista empezó a alborear y su luz fue en aumento hasta que el día fue perfecto. El evangelio es
conocimiento ; muestra aquello en lo cual estábamos completamente en tinieblas; es para dar luz a los que se sienten a oscuras, la luz del conocimiento de la gloria de Dios en la faz de Jesucristo.
Revive ; trae luz a los que se sientan en sombra de muerte, como prisioneros condenados en la mazmorra.
Guía , encamina nuestros pasos por el camino de paz, a ese camino que nos traerá la paz al fin, Romanos iii, 17. Juan dio pruebas de fe firme, afectos fuertes y piadosos y de estar por encima del miedo y del amor al mundo. Así, él maduró para el servicio, pero llevó una vida retirada, hasta que salió a escena, abiertamente, como el precursor del Mesías. Sigamos la paz con todos los hombres, y procuremos la paz con Dios y con nuestras propias conciencias. Si es la voluntad de Dios y vivamos desconocidos para el mundo, aún así busquemos diligentemente crecer firmes en la gracia de Jesucristo.