1V tých dňoch vyšiel rozkaz od cisára Augusta vykonať súpis ľudu po celom svete. 2Tento prvý súpis sa konal, keď Sýriu spravoval Kvirínius. 3Všetci išli dať sa zapísať, každý do svojho mesta. 4Vybral sa aj Jozef z galilejského mesta Nazareta do Judey, do Dávidovho mesta, ktoré sa volá Betlehem, lebo pochádzal z domu a rodu Dávidovho, 5aby sa dal zapísať s Máriou, svojou manželkou, ktorá bola v požehnanom stave. 6Kým boli tam, nadišiel jej čas pôrodu. 7I porodila svojho prvorodeného syna, zavinula ho do plienok a uložila do jasieľ, lebo pre nich nebolo miesto v hostinci. 8V tom istom kraji boli pastieri, ktorí v poli nocovali a strážili svoje stádo. 9Zrazu zastal pri nich Pánov anjel a ožiarila ich Pánova sláva. Zmocnil sa ich veľký strach, 10ale anjel im povedal: "Zvestujem vám veľkú radosť, ktorá bude pre všetok ľud. 11Dnes sa vám v Dávidovom meste narodil Spasiteľ, Kristus Pána. 12A toto vám bude znamením: nájdete dieťatko zavinuté do plienok a uložené v jasliach." 13A hneď sa k anjelovi pripojilo množstvo nebeských vojov spievajúcich chvály Bohu: 14"Sláva Bohu na výsostiach a na zemi pokoj ľuďom, v ktorých má zaľúbenie." 15Keď anjeli odišli od nich do neba, pastieri si povedali: "Poďme až do Betlehema a pozrime, čo sa to stalo, čo nám oznámil Pán." 16Ponáhľali sa teda a našli Máriu, Jozefa i dieťa uložené v jasliach. 17Keď ho videli, vyrozprávali, čo im bolo povedané o tomto dieťati. 18A všetci, ktorí to počúvali, divili sa tomu, čo im pastieri rozprávali. 19Ale Mária zachovávala tieto slová a premýšľala o nich vo svojom srdci. 20Medzitým sa pastieri vrátili, oslavujúc a chváliac Boha za všetko, čo počuli a videli; všetko sa stalo, ako im bolo povedané. 21Po ôsmich dňoch, keď prišiel čas jeho obriezky, dali mu meno Ježiš, meno, ktoré anjel označil ešte pred jeho počatím. 22Keď uplynuli podľa Mojžišovho Zákona dni ich očisťovania, priniesli ho do Jeruzalema, aby ho predstavili Pánovi, 23ako je napísané v Pánovom Zákone: Každý prvorodený chlapec bude zasvätený Pánovi, 24a aby priniesli obetu, ako káže Pánov Zákon, pár hrdličiek alebo dva holúbky. 25V Jeruzaleme žil vtedy človek menom Simeon, muž statočný a nábožný, ktorý očakával útechu Izraela, a Duch Svätý spočíval na ňom. 26Jemu Duch Svätý vyjavil, že nezomrie, kým neuvidí Pánovho Mesiáša. 27Vedený Duchom prišiel do Chrámu. A keď rodičia prinášali dieťa Ježiša, aby splnili na ňom predpisy Zákona, 28vzal ho aj on do svojho náručia a velebil Boha slovami: 29"Zvrchovaný Pane, teraz prepúšťaš svojho sluhu v pokoji, podľa svojho slova. 30Lebo som videl na vlastné oči toho, ktorý prináša tvoju spásu, 31ktorú si pripravil pred tvárou všetkých národov: 32svetlo na osvietenie pohanov a slávu Izraela, tvojho ľudu." 33Jeho otec a matka sa divili tomu, čo sa o ňom hovorilo. 34Simeon ich požehnal a povedal Márii, jeho matke: "Pozri, toto dieťa privedie pád a pozdvihnutie pre mnohých v Izraeli; bude znamením, ktorému budú odporovať, 35aby vyšlo najavo zmýšľanie mnohých sŕdc. A tvoju vlastnú dušu prenikne meč." 36Bola tam prorokyňa Anna, Fanuelova dcéra, z Aserovho kmeňa. Bola to veľmi stará žena. Od svojho panenstva žila so svojím mužom sedem rokov, 37potom sama ako vdova do osemdesiateho štvrtého roku. Z Chrámu neodchádzala, vo dne, v noci slúžila Bohu pôstom a modlitbami. 38Práve v tú chvíľu prišla aj ona, velebila Boha a hovorila o dieťati všetkým, čo očakávali oslobodenie Jeruzalema. 39Keď vykonali všetko, čo bolo predpísané v Pánovom Zákone, vrátili sa do Galiley, do svojho mesta Nazareta. 40Dieťa rástlo a mocnelo, plné múdrosti, a Božia milosť spočívala na ňom. 41Jeho rodičia chodievali každý rok do Jeruzalema na sviatok Paschy. 42Keď mal dvanásť rokov, vykonali si púť ako zvyčajne. 43Keď sa dni slávnosti skončili a oni sa vracali domov, zostal chlapec Ježiš v Jeruzaleme, čo jeho rodičia nezbadali. 44Nazdávajúc sa, že je v sprievode, prešli deň cesty. Hľadali ho medzi príbuznými a známymi, 45ale nenašli ho. Vrátili sa teda do Jeruzalema a tam ho hľadali. 46Po troch dňoch ho našli v Chráme. Sedel medzi učiteľmi, počúval ich a kládol im otázky. 47Všetci, čo ho počuli, žasli nad jeho rozumnosťou a odpoveďami. 48Keď ho zazreli, stŕpli od údivu a jeho matka mu povedala: "Syn môj, čo si nám to urobil? Pozri, tvoj otec a ja sme ťa s bolesťou hľadali!" 49On im odpovedal: "Prečo ste ma hľadali? Nevedeli ste, že mám byť v dome svojho Otca?" 50Ale oni nerozumeli slovo, ktoré im povedal. 51Potom sa s nimi vrátil do Nazareta a bol im poslušný. A jeho matka zachovávala všetky tieto veci vo svojom srdci. 52Ježiš rástol v múdrosti, vo vzraste a milosti pred Bohom a pred ľuďmi.
Comentario de la Biblia de Matthew HenryVersículos 1-7.
El nacimiento de Cristo. 8-20.
Dado a conocer a los pastores. 21-24.
Presentación de Cristo en el templo. 25-35.
Simeón profetiza acerca de Jesús. 36-40.
Ana profetiza sobre Él. 41-52.
Cristo con los sabios en el templo. Vv. 1-7. La plenitud del tiempo estaba ahora por llegar, cuando Dios enviaría a su Hijo, hecho de mujer, y sometido a la ley. Las circunstancias de su nacimiento fueron muy viles. Cristo nació en una posada; vino al mundo a estar aquí por un tiempo, como en una posada, y a enseñarnos a hacer lo mismo. El pecado nos hace como un infante abandonado, indefenso y solitario; y así fue Cristo. Él supo bien cuán poca voluntad hay para que nos alojen, nos vistan, nos alimenten pobremente; cuánto deseamos tener a nuestros hijos ataviados y consentidos; cuán dados son los pobres a envidiar al rico, y cuánto tienden los ricos a desdeñar a los pobres. Pero cuando por fe vemos al Hijo de Dios que es hecho hombre y yace en un pesebre, nuestra vanidad, ambición y envidia son frenadas. No podemos buscar grandes cosas para nosotros mismos o para nuestros hijos teniendo este objeto justo ante de nosotros.
Vv. 8-20. Los ángeles fueron heraldos del recién nacido Salvador, pero fueron enviados solo a unos pastores pobres, humildes, piadosos, trabajadores, que estaban ocupados en su vocación, vigilando sus rebaños. No estamos fuera del camino de las visitas divinas cuando estamos empleados en una vocación honesta y permanecemos con Dios en ello. Que Dios tenga el honor de esta obra; Gloria a Dios en lo alto. La buena voluntad de Dios para con los hombres, manifestada en el envío del Mesías, redunda para su gloria. Otras obras de Dios son para su gloria, pero la redención del mundo es para su gloria en lo alto. La buena voluntad de Dios al enviar al Mesías, trajo paz a este mundo inferior. La paz es puesta aquí para todo lo bueno que fluye a nosotros desde que Cristo asumió nuestra naturaleza. Dicho fiel es éste, avalado por una compañía incontable de ángeles, y bien digno de toda aceptación: Que la buena voluntad de Dios para con los hombres es gloria a Dios en lo alto, y paz en la tierra.
Los pastores no perdieron tiempo; se fueron presurosos al lugar. Se satisficieron y dieron a conocer por todas partes acerca de este niño, que Él era el Salvador, Cristo el Señor.
María observa cuidadosamente y piensa en todas estas cosas, que eran tan buenas para vivificar sus piadosos afectos. Debemos ser librados más de los errores de juicio y práctica si sopesáramos más plenamente estas cosas en nuestros corazones. Aun se proclama en nuestros oídos que
nos es nacido un Salvador, Cristo el Señor. Esta debe ser buena nueva para todos.
Vv. 21-24. Nuestro Señor Jesús no nació en pecado y no necesitó la mortificación de una naturaleza corrupta o la renovación para santidad, que significaba la circuncisión. Esta ordenanza fue, en su caso, una prenda de su futura obediencia perfecta de toda la ley, en medio de sufrimientos y tentaciones, aun hasta la muerte por nosotros.
Al final de los cuarenta días, María fue al templo a ofrecer los sacrificios establecidos para su purificación. José presenta también al santo niño Jesús, porque como primogénito, tenía que ser presentado al Señor, y ser redimido conforme a la ley. Presentemos nuestros hijos al Señor que nos los dio, rogándole que los rescate del pecado y la muerte, y los haga santos para Él.
Vv. 25-35. El mismo Espíritu que proveyó para sostener la esperanza de Simeón, proveyó para su gozo. Los que desean ver a Cristo deben ir a su templo. He aquí una confesión de su fe, que el Niño que tiene en sus brazos era el Salvador, la salvación misma, la salvación planificada por Dios. Se despide de este mundo. ¡Cuán pobre le parece este mundo al que tiene a Cristo en sus brazos, y la salvación a la vista! Véase aquí, cuán consoladora es la muerte de un hombre bueno; se va en paz con Dios, en paz con su conciencia, en paz con la muerte. Los que dieron la bienvenida a Cristo, pueden dar la bienvenida a la muerte.
José y María se maravillaban antes las cosas que se decían del Niño. Simeón les muestra igualmente cuánta razón tenían para regocijarse con temblor. Aún se habla contra Jesús, su doctrina y su pueblo; aún se niega y blasfema su verdad y su santidad; su palabra predicada sigue siendo la piedra de toque del carácter de los hombres. Los buenos afectos secretos de las mentes de algunos, serán revelados al abrazar a Cristo; las corrupciones secretas de los demás serán reveladas por su enemistad con Cristo. Los hombres serán juzgados por los pensamientos de sus corazones en relación a Cristo. Él será un Jesús sufriente; su madre sufrirá con Él debido a la cercanía de la relación y el afecto de ella.
Vv. 36-40. Entonces había mucho mal en la Iglesia, sin embargo, Dios no se quedó sin testigo. Ana siempre estaba ahí o, al menos iba al templo. Estaba si siempre en espíritu de oración; se entregaba a la oración y en todas las cosas servía a Dios. Aquellos a quienes Cristo se da a conocer, tienen muchos motivos para dar gracias al Señor. Ella enseñaba a los demás acerca de Él. Que el ejemplo de los venerables santos, Simeón y Ana, den valor a aquellos cuyas cabezas canas, como las de ellos, son corona de gloria, si se encuentran en el camino de la justicia. Los labios que pronto se silenciarán en la tumba, deben dar alabanzas al Redentor.
En todas las cosas convino a Cristo ser hecho semejante a sus hermanos, por tanto, pasó la infancia y la niñez como los otros niños, pero sin pecado y con pruebas evidentes de la naturaleza divina en Él. Por el Espíritu de Dios todas sus facultades desempeñaron los oficios de una manera no vista en nadie más. Otros niños tienen abundante necedad en sus corazones, lo que se advierte en lo que dicen o hacen, pero Él estaba lleno de sabiduría por el poder del Espíritu Santo; todo lo que dijo e hizo fue dicho y hecho sabiamente, por sobre su edad. Otros niños muestran la corrupción de su naturaleza; nada sino la gracia de Dios estaba sobre Él.
Vv. 41-52. Por el honor de Cristo es que los niños deben asistir al servicio público de adoración. Sus padres no regresaron hasta que se quedaron los siete días de la fiesta. Bueno es quedarse hasta el final de una ordenanza como corresponde a quienes dicen: Bueno es estar aquí. Los que perdieron sus consolaciones en Cristo, y las pruebas de que tenían parte en Él, deben reflexionar dónde, y cuándo y cómo los perdieron y deben regresar. Los que recuperen su perdida familiaridad con Cristo, deben ir al lugar en que Él ha puesto su nombre; allí pueden esperar encontrarlo.
Ellos lo hallaron en alguna parte del templo, donde los doctores de la ley tenían sus escuelas; estaba sentado allí, oyendo su instrucción, planteando preguntas y respondiendo interrogantes, con tal sabiduría, que quienes lo oían se deleitaban con Él. Las personas jóvenes deben procurar el conocimiento de la verdad divina, asistir al ministerio del evangelio, y hacer tales preguntas a sus ancianos y maestros que tiendan a incrementar su conocimiento.
Los que buscan a Cristo con lloro, lo hallarán con el gozo más grande. ¿No sabíais que en los negocios de mi Padre debo estar? Debo estar en la casa de mi Padre; en la obra de mi Padre; debo ocuparme en el negocio de mi Padre. He aquí un ejemplo, porque conviene a los hijos de Dios, en conformidad con Cristo, asistir al negocio de su Padre celestial y hacer que todos los demás intereses le cedan el lugar. Aunque era el Hijo de Dios, no obstante, estuvo sometido a sus padres terrenales; entonces, ¿cómo responderán los hijos de los hombres, débiles y necios, que desobedecen a sus padres? -Como sea que rechacemos los dichos de los hombres, porque son oscuros, no debemos pensar así de los dichos de Dios. Lo que al principio es oscuro puede, después, volverse claro y fácil. Los más grandes y más sabios, los más eminentes, pueden aprender de este admirable Niño Divino, que conocer nuestro lugar y oficio es la grandeza más verdadera del alma; para negarnos las diversiones y placeres que no condicen con nuestro estado y vocación.