1Byli pak v církvi, kteráž byla v Antiochii, někteří proroci a učitelé, jako Barnabáš a Šimon, kterýž měl přijmí Černý, a Lucius Cyrenenský, a Manahen, kterýž byl spolu vychován s Heródesem tetrarchou, a Saul. 2A když oni služby Páně konali, a postili se, dí Duch svatý: Oddělte mi Barnabáše a Saule k dílu, k kterémuž jsem jich povolal. 3Tedy postíce se, a modlíce se, a vzkládajíce na ně ruce, propustili je. 4A oni posláni byvše od Ducha svatého, přišli do Seleucie, a odtud plavili se do Cypru. 5A přišedše do Salaminy, zvěstovali slovo Boží v školách Židovských; a měli s sebou i Jana k službě. 6A když zchodili ten ostrov až do Páfu, nalezli jakéhos čarodějníka, falešného proroka Žida, jemuž jméno Barjezus, 7Kterýž byl u znamenitého vládaře Sergia Pavla, může opatrného. Ten povolav Barnabáše a Saule, žádal slyšeti slovo Boží. 8Ale protivil se jim Elymas, ten čarodějník, (nebo se tak vykládá jméno jeho), usiluje odvrátiti vládaře od víry. 9Tedy Saul, kterýž slove i Pavel, naplněn byv Duchem svatým, a pilně pohleděv na něj, 10Řekl: Ó plný vší lsti a vší nešlechetnosti, synu ďáblův, nepříteli vší spravedlnosti, což nepřestaneš převraceti cest Páně přímých? 11A aj, nyní ruka Páně nad tebou, a budeš slepý, nevida slunce až do času. A pojednou připadla na něj mrákota a tma, a jda vůkol, hledal, kdo by ho za ruku vedl. 12Tehdy vládař uzřev, co se stalo, uvěřil, divě se učení Páně. 13A pustivše se od Páfu Pavel a ti, kteříž s ním byli, přišli do Pergen v Pamfylii. Jan pak odšed od nich, vrátil se do Jeruzaléma. 14Oni pak šedše z Pergen, přišli do Antiochie Pisidické, a všedše do školy v den sobotní, posadili se. 15A když bylo po přečtení zákona a proroků, poslali k nim knížata školy té, řkouce: Muži bratří, máte-li úmysl jaké napomenutí učiniti k lidu, mluvte. 16Tedy Pavel povstav, a rukou pokynuv, řekl: Muži Izraelští, a kteříž se bojíte Boha, slyšte. 17Bůh lidu tohoto Izraelského vyvolil otce naše, a lidu povýšil, když byl pohostinu v zemi Egyptské, a v rameni vztaženém vyvedl je z ní. 18A za čas čtyřidceti let snášel jejich obyčeje na poušti. 19A zahladiv sedm národů v zemi Kanán, rozdělil losem mezi ně zemi jejich. 20A potom, téměř za čtyři sta a padesáte let, dával jim soudce až do Samuele proroka. 21A v tom žádali za krále, i dal jim Bůh Saule, syna Cis, muže z pokolení Beniaminova, za čtyřidceti let. 22A když toho zavrhl, vzbudil jim Davida krále, kterémuž svědectví dávaje, řekl: Nalezl jsem Davida, syna Jesse, muže podlé srdce svého, kterýž bude činiti všecku vůli mou. 23Z jehož semene Bůh podlé zaslíbení vzbudil Izraelovi spasitele Ježíše, 24Před jehož příštím kázal Jan křest pokání všemu lidu Izraelskému. 25A když Jan běh dokonával, pravil: Kteréhož se mne domníváte býti, nejsem já, ale aj, jdeť po mně, u jehož noh obuvi rozvázati nejsem hoden. 26Muži bratří, synové rodu Abrahamova, a kteříž mezi vámi bojí se Boha, vám slovo spasení tohoto posláno jest. 27Nebo ti, kteříž přebývají v Jeruzalémě, a knížata jejich, toho Ježíše neznajíce, odsoudili, a tak hlasy prorocké, kteříž se na každou sobotu čtou, naplnili. 28A žádné příčiny smrti na něm nenalezše, prosili Piláta, aby zamordován byl. 29A když dokonali všecko, což o něm psáno bylo, složivše s dřeva, do hrobu jej položili. 30Bůh pak vzkřísil jej z mrtvých. 31Kterýž vidín jest po mnohé dni od těch, jenž spolu s ním byli přišli z Galilee do Jeruzaléma, kteříž jsou svědkové jeho k lidu. 32A my vám zvěstujeme to zaslíbení, kteréž se stalo otcům, že Bůh naplnil je nám synům jejich, vzkřísiv Ježíše; 33Jakož i v druhém žalmu napsáno jest: Syn můj jsi ty, já dnes zplodil jsem tebe. 34A že jej z mrtvých vzkřísil, aby se již více nenavracoval k porušení, takto řekl: Dám vám svaté věci Davidovy věrné. 35Protož i jinde dí: Nedáš svatému svému viděti porušení. 36David zajisté za svého věku poslouživ vůli Boží, usnul, a přiložen jest k otcům svým, a viděl porušení. 37Ale ten, kteréhož Bůh vzkřísil, neviděl porušení. 38Protož známo vám buď, muži bratří, že skrze toho zvěstuje se vám odpuštění hříchů. 39A to ode všech, od kterýchž jste nemohli skrze zákon Mojžíšův ospravedlněni býti, skrze tohoto, každý kdož věří, bývá ospravedlněn. 40Protož vizte, ať na vás nepřijde to, což jest v prorocích povědíno: 41Vizte potupníci, a podivte se, a na nic přiďte; nebo já dílo dělám za dnů vašich, dílo to, jemuž neuvěříte, byť vám kdo o něm vypravoval. 42A když vycházeli ze školy Židovské, prosili pohané, aby jim v druhou sobotu mluvili táž slova. 43A když bylo propuštěno shromáždění, šlo mnoho Židů, a nábožných znovu na víru obrácených za Pavlem a Barnabášem, kteříž promlouvajíce k nim, radili jim, aby trvali v milosti Boží. 44V druhou pak sobotu téměř všecko město sešlo se k slyšení slova Božího. 45A Židé vidouce zástupy, naplněni jsou závistí, a odporovali tomu, co bylo praveno od Pavla, protivíce a rouhajíce se. 46Tedy svobodně Pavel a Barnabáš řekli: Vámť mělo nejprv mluveno býti slovo Boží, ale poněvadž je zamítáte, a za nehodné sebe soudíte věčného života, aj, obracíme se ku pohanům. 47Neboť nám tak přikázal Pán, řka: Položil jsem tebe světlo pohanům, abys ty byl spasení až do končin země. 48A slyševše to pohané, radovali se, a velebili slovo Páně; a uvěřili všickni, což jich koli bylo předzřízeno k životu věčnému. 49I rozhlašovalo se slovo Páně po vší té krajině. 50Tedy Židé zbouřili ženy nábožné a poctivé a přední měšťany, a vzbudili protivenství proti Pavlovi a Barnabášovi, i vyhnali je z končin svých. 51A oni vyrazivše prach z noh svých na ně, přišli do Ikonie. 52Učedlníci pak naplněni byli radostí a Duchem svatým.
Comentario de la Biblia de Matthew HenryVersículos 1-3.
Misión de Pablo y Bernabé. 4-13.
Elimas, el hechicero. 14-41.
Discurso de Pablo en Antioquía. 42-52.
Predica a los gentiles y es perseguido por los judíos. Vv. 1-3. ¡Qué equipo tenemos aquí! Vemos en estos nombres que el Señor levanta instrumentos para su obra de diversos lugares y estados sociales; el celo por su gloria induce a los hombres a renunciar a relaciones y perspectivas halagadoras para fomentar su causa. Los ministros de Cristo están capacitados y dispuestos para su servicio por su Espíritu, y se les retira de otros intereses que les estorban. Los ministros de Cristo deben dedicarse a la obra de Cristo y, bajo la dirección del Espíritu, actuar para la gloria de Dios Padre. Son separados para emprender trabajos con dolor y no para asumir rangos.
Buscaron la bendición para Pablo y Bernabé en su presente empresa, para que fuesen llenos con el Espíritu Santo en su obra. No importa qué medios se usen o que reglas se observen, solo el Espíritu Santo puede equipar a los ministros para su importante obra, y llamarlos a ella.
Vv. 4-13. Satanás está especialmente ocupado con los grandes hombres y los hombres que están en el poder para impedir que sean religiosos, porque su ejemplo influye a muchos.
Aquí por primera vez Saulo es llamado Pablo, y nunca más Saulo. Cuando era hebreo su nombre era Saulo; como ciudadano de Roma su nombre era Pablo. Bajo la influencia directa del Espíritu Santo, dio a Elimas su carácter verdadero, pero no en forma apasionada. La plenitud del engaño y la maldad reunidas pueden hacer, sin duda, que un hombre sea hijo del diablo. Quienes son enemigos de la doctrina de Jesús son enemigos de toda justicia, porque en ella se cumple toda justicia. Los caminos del Señor Jesús son los únicos caminos rectos al cielo y a la dicha. Hay muchos que no sólo se descarrían de estos caminos, sino que también ponen al prójimo en contra de esos caminos. Ellos están frecuentemente tan endurecidos que no cesarán de hacer el mal. El procónsul quedó asombrado por la fuerza de la doctrina en su propio corazón y conciencia, y por el poder de Dios con que fue confirmada. La doctrina de Cristo deja atónito; y mientras más sabemos de ella, más razón veremos para maravillarnos de ella.
Los que ponen su mano en el arado y miran hacia atrás, no son aptos para el reino de Dios. Quienes no están preparados para enfrentar oposición y soportar dificultades, no son aptos para la obra del ministerio.
Vv. 14-31. Cuando nos reunimos para adorar a Dios debemos hacerlo no sólo con oración y alabanza, sino para leer y oír la palabra de Dios. No basta con la sola lectura de las Escrituras en las asambleas públicas; ellas deben ser expuestas y se debe exhortar a la gente con ellas. Esto es ayudar a que la gente haga lo necesario para sacar provecho de la palabra, para aplicarla a sí mismos.
En este sermón se toca todo cuanto debiera convencer de la mejor manera a los judíos para recibir y abrazar a Cristo como el Mesías prometido. Toda opinión, no importa cuán breve o débil sea, sobre los tratos del Señor con su Iglesia, nos recuerda su misericordia y paciencia, y la ingratitud y perversidad del hombre.
Pablo va desde David al Hijo de David, y demuestra que este Jesús es su Simiente prometida; el Salvador que hace por ellos, sus peores enemigos, lo que no podían hacer los jueces de antes, para salvarlos de sus pecados. Cuando los apóstoles predicaban a Cristo como el Salvador, distaban mucho de ocultar su muerte, tanto que siempre predicaban a Cristo crucificado.
Nuestra completa separación del pecado la representa el que somos sepultados con Cristo. Pero Él resucitó de entre los muertos y no vio corrupción: esta era la gran verdad que había que predicar.
Vv. 32-37. La resurrección de Cristo era la gran prueba de que es el Hijo de Dios. No era posible que fuera retenido por la muerte, porque era el Hijo de Dios, y por tanto, tenía la vida en sí mismo, la cual no podía entregar sin el propósito de volverla a tomar. La seguridad de las misericordias de David es la vida eterna, de la cual era señal segura la resurrección; y las bendiciones de la redención en Cristo son una primicia cierta aun en este mundo. David fue una gran bendición para la época en que vivió. No nacemos para nosotros mismos, pero alrededor nuestro vive gente, a quienes debemos tener presentes para servir. Pero aquí radica la diferencia: Cristo iba a servir a todas las generaciones. Miremos a Aquel que es declarado ser Hijo de Dios por su resurrección de entre los muertos para que, por fe en Él, podamos andar con Dios, y servir a nuestra generación según su voluntad; y cuando llegue la muerte, durmamos en Él con la esperanza gozosa de una bendita resurrección.
Vv. 38-41. Todos los que oyen el evangelio de Cristo sepan estas dos cosas: -1. Que a través de este Hombre, que murió y resucitó, se os predica el perdón de pecado. Vuestros pecados, aunque muchos y grandes, pueden ser perdonados, y pueden serlo sin perjuicio de la honra de Dios.
2. Por Cristo solo, y por nadie más, son justificados de todas las cosas los que creen en Él; justificados de toda la culpa y mancha del pecado de lo cual no pudieron ser justificados por la ley de Moisés. El gran interés de los pecadores convictos es ser justificados, ser exonerados de toda su culpa y aceptados como justos ante los ojos de Dios, porque si algo queda a cargo del pecador, estará acabado. Por Jesucristo podemos obtener la justificación completa; porque por Él fue hecha la completa expiación por el pecado. Somos justificados no sólo por Él como nuestro Juez, sino por Él como Jehová Justicia nuestra. Lo que la ley no podía hacer por nosotros, por cuanto era débil, lo hace el evangelio de Cristo. Esta es la bendición más necesaria que trae todas las demás.
Las amenazas son advertencias; lo que se nos dice que les sobrevendrá a los pecadores impenitentes, está concebido para despertarnos a estar alertas, no sea que caiga sobre nosotros. Destruye a muchos que desprecian la religión. Quienes no se maravillen y sean salvos, se asombrarán y perecerán.
Vv. 42-52. Los judíos se oponían a la doctrina que predicaban los apóstoles y, cuando no pudieron hallar qué objetar, blasfemaron a Cristo y su evangelio. Corrientemente los que empiezan por contradecir, terminan por blasfemar. Cuando los adversarios de la causa de Cristo son osados, sus abogados deben ser aun más atrevidos. Mientras muchos no se juzgan dignos de la vida eterna, otros que parecen menos probables, desean oír más de la buena nueva de la salvación.
Esto es conforme a lo que fue anunciado en el Antiguo Testamento. ¡Qué luz, qué poder, qué tesoro trae consigo este evangelio! ¡Cuán excelentes son sus verdades, sus preceptos, sus promesas! Vinieron a Cristo aquellos a quienes trajo el Padre, y a quienes el Espíritu hizo el llamamiento eficaz, Romanos viii, 30. Todos los que estaban ordenados para la vida eterna, todos los que estaban preocupados por su estado eterno y querían asegurarse la vida eterna, todos ellos creyeron en Cristo, en quien Dios había guardado la vida, y es el único Camino a ella; y fue la gracia de Dios que la obró en ellos.
Bueno es ver que mujeres devotas nobles; mientras menos tengan que hacer en el mundo, más deben hacer por sus propias almas, y las almas del prójimo, pero entristece que ellas traten de mostrar odio a Cristo bajo el matiz de la devoción a Dios. Mientras más nos deleitemos con las consolaciones y exhortaciones que hallamos en el poder de la santidad, y mientras más llenos estén nuestros corazones con ellos, mejor preparados estamos para enfrentar las dificultades de la profesión de santidad.