1V církvi, která se ustavila v Antiochii, byli proroci a učitelé: Barnabáš, Simeon nazývaný Niger, Lucius z Kyrény, Manaen, který býval v dětství přítelem tetrarchy Heroda, a Šavel. 2Když jednou slavili bohoslužbu Páně a postili se, řekl Duch Svatý: "Oddělte mi přece Barnabáše a Šavla pro dílo, k němuž jsem je povolal." 3Postili se tedy a modlili, potom na ně vložili ruce a propustili je. 4Když tedy byli vysláni Duchem Svatým, odebrali se do Seleukie a odtud se plavili na Kypr. 5Po příchodu do Salaminy začali zvěstovat Boží slovo v synagogách Židů. Jako pomocníka s sebou měli Jana. 6Prošli celým ostrovem až k Pafu a tam narazili na jistého kouzelníka, nepravého židovského proroka jménem Bar-Jesus, 7který se zdržoval v blízkosti prokonzula Sergia Paula, rozumného muže. Ten si přál vyslechnout slovo Boží a dal si zavolat Barnabáše a Šavla. 8Ale Elymas kouzelník - tak se překládá jeho jméno - se proti nim postavil a snažil se prokonzula odvrátit od víry. 9Tu na něho Šavel - nazývaný také Pavel - naplněný Duchem Svatým upřeně pohlédl 10a řekl mu: "Ty synu ďáblův, naplněný všemožnou záludností a veškerou ničemností, nepříteli veškeré spravedlnosti, což nepřestaneš křivit přímé cesty Páně? 11Hle, nyní je na tobě ruka Páně. Oslepneš a po určitý čas už neuvidíš slunce." V témže okamžiku na něho padla tma tmoucí, otáčel se na všechny strany a hledal někoho, kdo by ho vedl za ruku. 12Když tedy prokonzul viděl, co se stalo, přijal víru, neboť jej učení Páně velmi uchvátilo. 13Z Pafu odpluli Pavel a jeho druhové lodí do Perge v Pamfylii. Jan je však opustil a vrátil se do Jeruzaléma. 14A oni šli z Perge dále, až se dostali do Antiochie v Pisidii. V sobotní den vešli do synagogy a posadili se. 15Po četbě Zákona a Proroků jim představení synagogy vzkázali:,,Bratři, máte-li něco, co byste lidu řekli pro povzbuzení, mluvte.`` 16Pavel tedy povstal, dal rukou znamení a řekl:,,Mužové izraelští i vy, kdo se bojíte Boha, slyšte. 17Bůh tohoto lidu, Bůh Izraele vyvolil naše otce a povznesl tento lid během jeho vyhnanství v egyptské zemi. A vyvedl je odtud silou své napřažené paže 18a asi čtyřicet let o ně pečoval na poušti. 19A poté, co vyhladil sedm národů v kanaánské zemi, dal jejich zem do vlastnictví jim: 20asi tak čtyři sta padesát let. Poté jim dával soudce až po proroka Samuela. 21A žádali si krále a Bůh jim dal Kišova syna Saula z Benjaminova kmene: čtyřicet let. 22Když ho pak odstranil, vzbudil pro ně Bůh jako krále Davida. To o něm vydal toto svědectví: Nalezl jsemJesseova syna Davida, muže podle svého srdce, který bude ve všem plnit mou vůli. 23A z jeho potomstva podle svého slibu vzbudil Bůh pro Izraele jako Spasitele Ježíše. 24Předchůdce Jan připravoval jeho příchod hlásaje všemu izraelskému lidu křest pokání. 25Když Jan dokonával svůj běh, říkal: ‘Tím, o němž se domníváte, že jsem, já nejsem; ale hle, po mně přichází ten, jemuž nejsem hoden rozvázat opánek.’ 26Bratři, vy synové Abrahámova rodu, i vy zde přítomní, kteří se bojíte Boha, toto poselství spásy bylo posláno vám. 27Obyvatelé Jeruzaléma a jejich předáci totiž naplnili, aniž to věděli, slova proroků, která se čtou každou sobotu. 28Ačkoli na něm neshledali nic, zač by zasluhoval smrt, odsoudili ho a žádali Piláta, aby ho dal usmrtit. 29A když dokonali vše, co o něm bylo psáno, sňali ho ze dřeva a uložili do hrobu. 30Ale Bůh ho vzkřísil z mrtvých; 31po mnoho dní se zjevoval těm, kteří s ním přišli z Galileje do Jeruzaléma, právě těm, kdo jsou nyní jeho svědky před lidem. 32A my vám nyní ohlašujeme radostnou zvěst; slib učiněný našim otcům 33splnil Bůh pro nás, jejich děti: vzkřísil Ježíše. Takto je to psáno v žalmech: Ty jsi můj syn, já sám jsem tě dnes zplodil. 34To, že jej Bůh vzkřísil z mrtvých a že on už napříště nemá podlehnout porušení, prohlásil právě tímto: Dám vám to svaté Davidovo, jež je hodno víry. 35Proto ještě jinde říká: Nedopustíš, aby tvůj svatý uzřel porušení. 36A David, který ve své době sloužil Božím záměrům, zemřel, byl přibrán ke svým otcům a uzřel porušení. 37Ten, jehož Bůh vzkřísil, ten porušení neuzřel. 38Vězte tedy, bratři, odpuštění hříchů se vám zvěstuje skrze něho. Úplného ospravedlnění, jehož jste Mojžíšovým Zákonem nemohli dosáhnout, 39dosáhne každý, kdo věří, právě skrze něho. 40Mějte se tedy na pozoru, aby se vám nestalo, co je řečeno v Prorocích: 41Hleďte, vy pohrdající, žasněte a zmizte! Protože za vašich dnů budu konat dílo, jemuž byste nevěřili, kdyby se vám o něm vyprávělo.`` 42A když odcházeli, zvali je, aby o tom všem promluvili ještě následující sobotu. 43Když se shromáždění rozešlo, mnoho Židů i proselytů, kteří uctívali Boha, šlo za Pavlem a Barnabášem a oni s nimi rozmlouvali a nabádali je, aby zůstali věrni Boží milosti. 44Následující sobotu se shromáždilo téměř celé město, aby si poslechlo Boží slovo. 45Když Židé viděli ten zástup, naplnila je závist a Pavlovým slovům odporovali rouháním. 46Tu si Pavel a Barnabáš dodali odvahy a prohlásili:,,Boží slovo se mělo zvěstovat nejprve vám. Když je však odmítáte a nepokládáte se za hodné věčného života, pak se tedy my obracíme k pohanům. 47Neboť takto nám to nařídil Pán: Ustanovil jsem tě světlem národů, abys nesl spásu až do končin země.`` 48Když to pohané uslyšeli, radovali se a začali velebit slovo Páně a víru přijali všichni, kdo byli určeni k věčnému životu. 49Takto se slovo Páně šířilo po celém kraji. 50Ale Židé poštvali urozené ženy, které uctívaly Boha, a také přední muže z města; takto proti Pavlovi a Barnabášovi podnítili pronásledování a vyhnali je ze svého území. 51Oni proti nim setřásli prach ze svých nohou a odebrali se do Ikonia. 52Učedníci pak byli naplněni radostí a Duchem Svatým.
Comentario de la Biblia de Matthew HenryVersículos 1-3.
Misión de Pablo y Bernabé. 4-13.
Elimas, el hechicero. 14-41.
Discurso de Pablo en Antioquía. 42-52.
Predica a los gentiles y es perseguido por los judíos. Vv. 1-3. ¡Qué equipo tenemos aquí! Vemos en estos nombres que el Señor levanta instrumentos para su obra de diversos lugares y estados sociales; el celo por su gloria induce a los hombres a renunciar a relaciones y perspectivas halagadoras para fomentar su causa. Los ministros de Cristo están capacitados y dispuestos para su servicio por su Espíritu, y se les retira de otros intereses que les estorban. Los ministros de Cristo deben dedicarse a la obra de Cristo y, bajo la dirección del Espíritu, actuar para la gloria de Dios Padre. Son separados para emprender trabajos con dolor y no para asumir rangos.
Buscaron la bendición para Pablo y Bernabé en su presente empresa, para que fuesen llenos con el Espíritu Santo en su obra. No importa qué medios se usen o que reglas se observen, solo el Espíritu Santo puede equipar a los ministros para su importante obra, y llamarlos a ella.
Vv. 4-13. Satanás está especialmente ocupado con los grandes hombres y los hombres que están en el poder para impedir que sean religiosos, porque su ejemplo influye a muchos.
Aquí por primera vez Saulo es llamado Pablo, y nunca más Saulo. Cuando era hebreo su nombre era Saulo; como ciudadano de Roma su nombre era Pablo. Bajo la influencia directa del Espíritu Santo, dio a Elimas su carácter verdadero, pero no en forma apasionada. La plenitud del engaño y la maldad reunidas pueden hacer, sin duda, que un hombre sea hijo del diablo. Quienes son enemigos de la doctrina de Jesús son enemigos de toda justicia, porque en ella se cumple toda justicia. Los caminos del Señor Jesús son los únicos caminos rectos al cielo y a la dicha. Hay muchos que no sólo se descarrían de estos caminos, sino que también ponen al prójimo en contra de esos caminos. Ellos están frecuentemente tan endurecidos que no cesarán de hacer el mal. El procónsul quedó asombrado por la fuerza de la doctrina en su propio corazón y conciencia, y por el poder de Dios con que fue confirmada. La doctrina de Cristo deja atónito; y mientras más sabemos de ella, más razón veremos para maravillarnos de ella.
Los que ponen su mano en el arado y miran hacia atrás, no son aptos para el reino de Dios. Quienes no están preparados para enfrentar oposición y soportar dificultades, no son aptos para la obra del ministerio.
Vv. 14-31. Cuando nos reunimos para adorar a Dios debemos hacerlo no sólo con oración y alabanza, sino para leer y oír la palabra de Dios. No basta con la sola lectura de las Escrituras en las asambleas públicas; ellas deben ser expuestas y se debe exhortar a la gente con ellas. Esto es ayudar a que la gente haga lo necesario para sacar provecho de la palabra, para aplicarla a sí mismos.
En este sermón se toca todo cuanto debiera convencer de la mejor manera a los judíos para recibir y abrazar a Cristo como el Mesías prometido. Toda opinión, no importa cuán breve o débil sea, sobre los tratos del Señor con su Iglesia, nos recuerda su misericordia y paciencia, y la ingratitud y perversidad del hombre.
Pablo va desde David al Hijo de David, y demuestra que este Jesús es su Simiente prometida; el Salvador que hace por ellos, sus peores enemigos, lo que no podían hacer los jueces de antes, para salvarlos de sus pecados. Cuando los apóstoles predicaban a Cristo como el Salvador, distaban mucho de ocultar su muerte, tanto que siempre predicaban a Cristo crucificado.
Nuestra completa separación del pecado la representa el que somos sepultados con Cristo. Pero Él resucitó de entre los muertos y no vio corrupción: esta era la gran verdad que había que predicar.
Vv. 32-37. La resurrección de Cristo era la gran prueba de que es el Hijo de Dios. No era posible que fuera retenido por la muerte, porque era el Hijo de Dios, y por tanto, tenía la vida en sí mismo, la cual no podía entregar sin el propósito de volverla a tomar. La seguridad de las misericordias de David es la vida eterna, de la cual era señal segura la resurrección; y las bendiciones de la redención en Cristo son una primicia cierta aun en este mundo. David fue una gran bendición para la época en que vivió. No nacemos para nosotros mismos, pero alrededor nuestro vive gente, a quienes debemos tener presentes para servir. Pero aquí radica la diferencia: Cristo iba a servir a todas las generaciones. Miremos a Aquel que es declarado ser Hijo de Dios por su resurrección de entre los muertos para que, por fe en Él, podamos andar con Dios, y servir a nuestra generación según su voluntad; y cuando llegue la muerte, durmamos en Él con la esperanza gozosa de una bendita resurrección.
Vv. 38-41. Todos los que oyen el evangelio de Cristo sepan estas dos cosas: -1. Que a través de este Hombre, que murió y resucitó, se os predica el perdón de pecado. Vuestros pecados, aunque muchos y grandes, pueden ser perdonados, y pueden serlo sin perjuicio de la honra de Dios.
2. Por Cristo solo, y por nadie más, son justificados de todas las cosas los que creen en Él; justificados de toda la culpa y mancha del pecado de lo cual no pudieron ser justificados por la ley de Moisés. El gran interés de los pecadores convictos es ser justificados, ser exonerados de toda su culpa y aceptados como justos ante los ojos de Dios, porque si algo queda a cargo del pecador, estará acabado. Por Jesucristo podemos obtener la justificación completa; porque por Él fue hecha la completa expiación por el pecado. Somos justificados no sólo por Él como nuestro Juez, sino por Él como Jehová Justicia nuestra. Lo que la ley no podía hacer por nosotros, por cuanto era débil, lo hace el evangelio de Cristo. Esta es la bendición más necesaria que trae todas las demás.
Las amenazas son advertencias; lo que se nos dice que les sobrevendrá a los pecadores impenitentes, está concebido para despertarnos a estar alertas, no sea que caiga sobre nosotros. Destruye a muchos que desprecian la religión. Quienes no se maravillen y sean salvos, se asombrarán y perecerán.
Vv. 42-52. Los judíos se oponían a la doctrina que predicaban los apóstoles y, cuando no pudieron hallar qué objetar, blasfemaron a Cristo y su evangelio. Corrientemente los que empiezan por contradecir, terminan por blasfemar. Cuando los adversarios de la causa de Cristo son osados, sus abogados deben ser aun más atrevidos. Mientras muchos no se juzgan dignos de la vida eterna, otros que parecen menos probables, desean oír más de la buena nueva de la salvación.
Esto es conforme a lo que fue anunciado en el Antiguo Testamento. ¡Qué luz, qué poder, qué tesoro trae consigo este evangelio! ¡Cuán excelentes son sus verdades, sus preceptos, sus promesas! Vinieron a Cristo aquellos a quienes trajo el Padre, y a quienes el Espíritu hizo el llamamiento eficaz, Romanos viii, 30. Todos los que estaban ordenados para la vida eterna, todos los que estaban preocupados por su estado eterno y querían asegurarse la vida eterna, todos ellos creyeron en Cristo, en quien Dios había guardado la vida, y es el único Camino a ella; y fue la gracia de Dios que la obró en ellos.
Bueno es ver que mujeres devotas nobles; mientras menos tengan que hacer en el mundo, más deben hacer por sus propias almas, y las almas del prójimo, pero entristece que ellas traten de mostrar odio a Cristo bajo el matiz de la devoción a Dios. Mientras más nos deleitemos con las consolaciones y exhortaciones que hallamos en el poder de la santidad, y mientras más llenos estén nuestros corazones con ellos, mejor preparados estamos para enfrentar las dificultades de la profesión de santidad.