1I stało się, gdy on był na niektórem miejscu, modląc się, że gdy przestał, rzekł do niego jeden z uczniów jego, Panie! naucz nas modlić się, tak jako i Jan nauczył uczniów swoich. 2I rzekł im: Gdy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz, któryś jest w niebiesiech! Święć się imię twoje; przyjdź królestwo twoje; bądź wola twoja, jako w niebie tak i na ziemi. 3Chleba naszego powszedniego daj nam na każdy dzień. 4I odpuść nam grzechy nasze; bo też i my odpuszczamy każdemu winowajcy naszemu. A nie wwódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw od złego. 5Zatem rzekł do nich: Któż z was mieć będzie przyjaciela, i pójdzie do niego o północy i rzecze mu: Przyjacielu! pożycz mi trzech chlebów; 6Albowiem przyjaciel mój przyszedł z drogi do mnie, a nie mam, co przed niego położyć. 7A on będąc w domu, odpowiedziałby mówiąc: Nie uprzykrzaj mi się; już są drzwi zamknięte, a dziatki moje są ze mną w pokoju; nie mogę wstać, abym ci dał. 8Powiadam wam: Chociażby mu nie dał wstawszy, przeto że jest przyjacielem jego, wszakże dla niewstydliwego nalegania jego wstawszy, da mu, ile potrzebuje. 9I jać wam powiadam: Proście, a będzie wam dano; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a będzie wam otworzono. 10Każdy bowiem, kto prosi, bierze, a kto szuka, znajduje, a temu, co kołacze, będzie otworzono. 11A któryż jest z was ojciec, którego gdyby prosił syn o chleb, izali mu da kamień? Albo prosiłby o rybę, izali mu zamiast ryby da węża? 12Albo prosiłliby o jaje, izali mu da niedźwiadka? 13Ponieważ tedy wy, będąc złymi, umiecie dobre dary dawać dzieciom waszym: jakoż daleko więcej Ojciec wasz niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go oń proszą? 14Tedy wyganiał dyjabła, który był niemy. I stało się, gdy wyszedł on dyjabeł, przemówił niemy; i dziwował się lud. 15Ale niektórzy z nich mówili: Przez Beelzebuba, książęcia dyjabelskiego, wygania dyjabły. 16Drudzy zasię kusząc go, żądali znamienia od niego z nieba. 17Ale on widząc myśli ich, rzekł im: Każde królestwo rozdzielone samo przeciwko sobie pustoszeje, a dom na dom upada. 18A jeźliżeć i szatan rozdzielony jest przeciwko sobie, jakoż się ostoi królestwo jego? albowiem powiadacie, iż ja przez Beelzebuba wyganiam dyjabły. 19A jeźliż ja przez Beelzebuba wyganiam dyjabły, synowie wasi przez kogoż wyganiają? Przetoż oni będą sędziami waszymi. 20Ale jeźliż ja palcem Bożym wyganiam dyjabły, zaisteć przyszło do was królestwo Boże. 21Gdy mocarz uzbrojony strzeże pałacu swego, w pokoju są majętności jego; 22Ale gdy mocniejszy nadeń nadszedłszy, zwycięży go, odejmuje wszystko oręże jego, w którem ufał, a łupy jego rozdaje. 23Kto nie jest ze mną, przeciwko mnie jest; a kto nie zbiera ze mną, rozprasza. 24Gdy duch nieczysty wychodzi od człowieka, przechadza się po miejscach suchych, szukając odpocznienia, a nie znalazłszy, mówi: Wrócę się do domu mego, skądem wyszedł. 25A przyszedłszy znajduje umieciony i ochędożony. 26Tedy idzie i bierze z sobą siedm innych duchów gorszych niżeli sam, a wszedłszy mieszkają tam, i bywają rzeczy ostatnie człowieka onego gorsze, niżeli pierwsze. 27I stało się, gdy on to mówił, że wyniósłszy głos niektóra niewiasta z ludu, rzekła mu: Błogosławiony żywot, który cię nosił, i piersi, któreś ssał! 28Ale on rzekł: Owszem błogosławieni są, którzy słuchają słowa Bożego i strzegą go. 29A gdy się lud gromadził, począł mówić: Rodzaj ten rodzaj zły jest; znamienia szuka, ale mu znamię nie będzie dane, tylko ono znamię Jonasza proroka. 30Albowiem jako Jonasz był za znamię Niniwczykom, tak będzie i Syn człowieczy temu rodzajowi. 31Królowa z południa stanie na sądzie z mężami rodzaju tego, i potępi je; bo przyjechała od kończyn ziemi, aby słuchała mądrości Salomonowej; a oto tu więcej, niżeli Salomon. 32Mężowie Niniwiccy staną na sądzie z tym rodzajem i potępią go, przeto że pokutowali na kazanie Jonaszowe; a oto tu więcej, niżeli Jonasz. 33A nikt świecę zapaliwszy, nie stawia jej w skrytości, ani pod korzec, ale na świecznik, aby ci, którzy wchodzą, światło widzieli. 34Świecą ciała jest oko; jeźliby tedy oko twoje było szczere, i ciało twoje wszystko będzie jasne; a jeźliby złe było, i ciało twoje ciemne będzie. 35Patrzajże tedy, aby światło, które jest w tobie, nie było ciemnością. 36Jeźli tedy wszystko ciało twoje jasne będzie, nie mając jakiej cząstki zaćmionej, będzieć wszystko tak jasne, że cię jako świeca blaskiem oświeci. 37A gdy to mówił, prosił go niektóry Faryzeusz, aby jadł obiad u niego; wszedłszy tedy, usiadł za stołem. 38A widząc to Faryzeusz, dziwował się, że się nie umył przed obiadem. 39I rzekł Pan do niego: Teraz wy, Faryzeuszowie! to, co jest zewnątrz kubka i misy, ochędażacie, ale to, co jest wewnątrz w was, pełne jest drapiestwa i złości. 40Szaleni! izaż ten, który uczynił to, co jest zewnątrz, nie uczynił też tego, co jest wewnątrz? 41Wszakże i z tego, co jest wewnątrz, dawajcie jałmużnę, a oto wszystkie rzeczy będą wam czyste. 42Ale biada wam, Faryzeuszowie! że dajecie dziesięcinę z mięty, i z ruty, i z każdego ziela, lecz opuszczacie sąd i miłość Bożą: teć rzeczy trzeba czynić, a onych nie opuszczać. 43Biada wam Faryzeuszowie! że miłujecie pierwsze miejsca w bóżnicach i pozdrawiania na rynkach. 44Biada wam, nauczeni w Piśmie i Faryzeuszowie obłudni! bo jesteście jako groby, których nie widać, a ludzie, którzy chodzą po nich, nie wiedzą o nich. 45A odpowiadając niektóry z zakonników, rzekł mu: Nauczycielu! to mówiąc i nas hańbisz. 46A on rzekł: I wam zakonnikom biada! albowiem obciążacie ludzi brzemiony nieznośnemi, a sami się i jednym palcem swoim tych brzemion nie dotykacie. 47Biada wam! że budujecie groby proroków, a ojcowie wasi pozabijali je. 48Zaiste świadczycie, iż się kochacie w uczynkach ojców waszych; albowiem oni je pozabijali, a wy budujecie groby ich. 49Dlategoż też mądrość Boża rzekła: Poślę do nich proroki i Apostoły, a z nich niektóre zabijać i prześladować będą; 50Aby szukano od tego rodzaju krwi wszystkich proroków, która wylana jest od założenia świata, 51Od krwi Abla aż do krwi Zacharyjasza, który zginął między ołtarzem, i kościołem; zaiste powiadam wam, będą jej szukać od rodzaju tego. 52Biada wam zakonnikom! boście wzięli klucz umiejętności; samiście nie weszli, a tym, którzy wnijść chcieli, zabranialiście. 53A gdy im to mówił, poczęli nań nauczeni w Piśmie i Faryzeuszowie bardzo nacierać, i przyczynę mu dawać do mówienia o wielu rzeczach; 54Czyhając nań i szukając, aby co uchwycili z ust jego, żeby go oskarżyli.
Jamieson Fausset Brown Bible Commentary 1 THE DISCIPLES TAUGHT TO PRAY. (
Luke 11:1-
Luke 11:13)
one, &c.--struck with either the matter or the manner of our Lord's prayers.
as John, &c.--From this reference to John, it is possible that disciple had not heard the Sermon on the Mount. Nothing of John's inner teaching (to his own disciples) has been preserved to us, but we may be sure he never taught his disciples to say, "Our Father."
2 (See on
Matt 6:9-
Matt 6:13).
3 day by day, &c.--an extension of the petition in Matthew for "this day's" supply, to every successive day's necessities. The closing doxology, wanting here, is wanting also in all the best and most ancient copies of Matthew's Gospel. Perhaps our Lord purposely left that part open: and as the grand Jewish doxologies were ever resounding, and passed immediately and naturally, in all their hallowed familiarity into the Christian Church, probably this prayer was never used in the Christian assemblies but in its present form, as we find it in Matthew, while in Luke it has been allowed to stand as originally uttered.
5 at midnight . . . for a friend is come--The heat in warm countries makes evening preferable to-day for travelling; but "midnight" is everywhere a most unseasonable hour of call, and for that very reason it is here selected.
7 Trouble me not--the trouble making him insensible both to the urgency of the case and the claims of friendship.
I cannot--without exertion which he would not make.
8 importunity--The word is a strong one--"shamelessness"; persisting in the face of all that seemed reasonable, and refusing to take a denial.
as many, &c.--His reluctance once overcome, all the claims of friendship and necessity are felt to the full. The sense is obvious: If the churlish and self-indulgent--deaf both to friendship and necessity--can after a positive refusal, be won over, by sheer persistency, to do all that is needed, how much more may the same determined perseverance in prayer be expected to prevail with Him whose very nature is "rich unto all that call upon Him" (
Rom 10:12).
9 (See on
Matt 7:7-
Matt 7:11.)
13 the Holy Spirit--in Matthew (
Matt 7:11), "good gifts"; the former, the Gift of gifts descending on the Church through Christ, and comprehending the latter.
14 BLIND AND DUMB DEMONIAC HEALED--CHARGE OF BEING IN LEAGUE WITH HELL, AND REPLY--DEMAND OF A SIGN, AND REPLY. (Luke 11:14-36)
dumb--blind also (
Matt 12:22).
20 the finger of God--"the Spirit of God" (
Matt 12:28); the former figuratively denoting the power of God, the latter the living Personal Agent in every exercise of it.
21 strong man--meaning Satan.
armed--pointing to all the subtle and varied methods by which he wields his dark power over men.
keepeth--"guardeth."
his palace--man whether viewed more largely or in individual souls--how significant of what men are to Satan!
in peace--undisturbed, secure in his possession.
22 a stronger than he--Christ: Glorious title, in relation to Satan!
come upon him and overcome him--sublimely expressing the Redeemer's approach, as the Seed of the woman, to bruise the Serpent's head.
taketh from him all his armour--"his panoply," "his complete armor." Vain would be the victory, were not the means of regaining his lost power wrested from him. It is this that completes the triumph and ensures the final overthrow of his kingdom. The parable that immediately follows (
Luke 11:24-
Luke 11:26) is just the reverse of this. (See on
Matt 12:43-
Matt 12:45.) In the one case, Satan is dislodged by Christ, and so finds, in all future assaults, the house preoccupied; in the other, he merely goes out and comes in again, finding the house "EMPTY" (
Matt 12:44) of any rival, and all ready to welcome him back. This explains the important saying that comes in between the two parables (
Luke 11:23). Neutrality in religion there is none. The absence of positive attachment to Christ involves hostility to Him.
23 gathereth . . . scattereth--referring probably to gleaners. The meaning seems to be, Whatever in religion is disconnected from Christ comes to nothing.
27 as he spake these things, a . . . woman of the company--of the multitude, the crowd. A charming little incident and profoundly instructive. With true womanly feeling, she envies the mother of such a wonderful Teacher. Well, and higher and better than she had said as much before her (
Luke 1:28,
Luke 1:42); and our Lord is far from condemning it. He only holds up--as "blessed rather"--the hearers and keepers of God's word; in other words, the humblest real saint of God. (See on
Matt 12:49-
Matt 12:50.) How utterly alien is this sentiment from the teaching of the Church of Rome, which would excommunicate any one of its members who dared to talk in the spirit of this glorious saying! (Also see on
Matt 12:43.)
29 (See on
Matt 12:39-
Matt 12:42.)
33 (See on
Matt 5:14-
Matt 5:16;
Matt 6:22-
Matt 6:23.) But
Luke 11:36 here is peculiarly vivid, expressing what pure, beautiful, broad perceptions the clarity of the inward eye imparts.
38 DENUNCIATION OF THE PHARISEES. (Luke 11:37-54)
marvelled, &c.--(See
Mark 7:2-
Mark 7:4).
39 cup and platter--remarkable example of our Lord's way of drawing the most striking illustrations of great truths from the most familiar objects and incidents of life.
ravening--rapacity.
40 that which is without, &c.--that is, He to whom belongs the outer life, and right to demand its subjection to Himself--is the inner man less His?
41 give alms . . . and . . . all . . . clean--a principle of immense value. As the greed of these hypocrites was one of the most prominent features of their character (
Luke 16:14;
Matt 23:14), our Lord bids them exemplify the opposite character, and then their outside, ruled by this, would be beautiful in the eye of God, and their meals would be eaten with clean hands, though never so fouled with the business of this worky world. (See
Eccl 9:7).
42 mint . . . rue, &c.--rounding on
Lev 27:30, which they interpreted rigidly. Our Lord purposely names the most trifling products of the earth, as examples of what they punctiliously exacted the tenth of.
judgment and the love of God--in
Matt 23:25, "judgment, mercy, and faith." The reference is to
Mic 6:6-
Mic 6:8, whose third element of all acceptable religion, "walking humbly with God," comprehends both "love" and "faith." (See on
Mark 12:29;
Mark 12:32-
Mark 12:33). The same tendency to merge greater duties in less besets us still, but it is the characteristic of hypocrites.
these ought ye, &c.--There is no need for one set of duties to jostle out another; but of the greater, our Lord says, "Ye ought to have done" them; of the lesser, only "ye ought not to leave them undone."
43 uppermost seats--(See on
Luke 14:7-
Luke 14:11).
greetings--(See on
Matt 23:7-
Matt 23:10).
44 appear not, &c.--As one might unconsciously walk over a grave concealed from view, and thus contract ceremonial defilement, so the plausible exterior of the Pharisees kept people from perceiving the pollution they contracted from coming in contact with such corrupt characters. (See
Ps 5:9;
Rom 3:13; a different illustration from
Matt 23:27).
46 burdens grievous, &c.--referring not so much to the irksomeness of the legal rites (though they were irksome,
Acts 15:10), as to the heartless rigor with which they were enforced, and by men of shameless inconsistency.
47 ye build, &c.--Out of pretended respect and honor, they repaired and beautified the sepulchres of the prophets, and with whining hypocrisy said, "If we had been in the days of our fathers, we should not have been partakers with them in the blood of the prophets," while all the time they "were witnesses to themselves that they were the children of them that killed the prophets" (
Matt 23:29-
Matt 23:30); convicting themselves daily of as exact a resemblance in spirit and character to the very classes over whose deeds they pretended to mourn, as child to parent.
49 said the wisdom, &c.--a remarkable variation of the words in
Matt 23:34, "Behold I SEND." As there seems plainly an allusion to ancient warnings of what God would do with so incorrigible a people, so here Christ, stepping majestically into the place of God, so to speak, says, "Now I am going to carry all that out." Could this be other than the Lord of Israel in the flesh?
50 all . . . required of this generation--As it was only in the last generation of them that "the iniquity of the Amorites was full" (
Gen 15:16), and then the abominations of ages were at once completely and awfully avenged, so the iniquity of Israel was allowed to accumulate from age to age till in that generation it came to the full, and the whole collected vengeance of Heaven broke at once over its devoted head. In the first French Revolution the same awful principle was exemplified, and Christendom has not done with it yet.
prophets--in the New Testament sense (
Matt 23:34; see
1Cor 12:28).
51 blood of Zacharias--Probably the allusion is not to any recent murder, but to
2Chr 24:20-22, as the last recorded and most suitable case for illustration. And as Zacharias' last words were, "The Lord require it," so they are warned that "of that generation it should be required."
52 key of knowledge--not the key to open knowledge, but knowledge, the only key to open heaven. In
Matt 23:13, they are accused of shutting heaven; here of taking away the key, which was worse. A right knowledge of God's Word is eternal life (
John 17:3); but this they took away from the people, substituting for it their wretched traditions.
53 Exceedingly vivid and affecting. They were stung to the quick--and can we wonder?--yet had not materials for the charge they were preparing against Him.
provoke him, &c.--"to harass Him with questions."
