Esperanto

1Poste Jesuo foriris trans la maron de Galileo, tio estas de Tiberias. 2Kaj granda homamaso lin sekvis, ĉar ili vidis la signojn, kiujn li faris por la malsanuloj. 3Kaj Jesuo supreniris sur la monton, kaj tie li sidis kun siaj disĉiploj. 4Kaj la Pasko, la festo de la Judoj, estis proksima. 5Jesuo do, levinte siajn okulojn, kaj ekvidinte, ke granda homamaso venas al li, diris al Filipo:De kie ni aĉetu panojn, por ke ĉi tiuj manĝu? 6Tion li diris, por provi lin; ĉar li mem sciis, kion li faros. 7Filipo respondis al li:Panoj por ducent denaroj ne sufiĉus por ili, por ke ĉiu iometon ricevu. 8Unu el liaj disĉiploj, Andreo, frato de Simon Petro, diris al li: 9Ĉi tie estas knabo, kiu havas kvin hordeajn panojn kaj du malgrandajn fiŝojn; sed kio estas tio por tiom da homoj? 10Jesuo diris:Sidigu la homojn. Kaj estis tie multe da herbo. La viroj do sidiĝis, nombre ĉirkaŭ kvin mil. 11Kaj Jesuo prenis la panojn, kaj doninte dankon, disdonis al la sidiĝintoj; kaj tiel same el la fiŝoj tiom, kiom oni deziris. 12Kaj kiam ili satiĝis, li diris al siaj disĉiploj:Kolektu la postrestantajn fragmentojn, por ke nenio perdiĝu. 13Ili do kolektis ilin, kaj plenigis dek du korbojn per la fragmentoj de la kvin hordeaj panoj, kiuj postrestis al la manĝintoj. 14Kiam do la homoj vidis la signon, kiun Jesuo faris, ili diris:Ĉi tiu estas vere la profeto, kiu devis veni en la mondon. 15Tial Jesuo, eksciante, ke oni celas veni kaj kapti lin, por fari lin reĝo, denove fortiris sin sola al la monto. 16Kaj kiam vesperiĝis, liaj disĉiploj malsupreniris al la maro; 17kaj enŝipiĝinte, ili veturis trans la maron al Kapernaum. Kaj jam estis mallume, kaj Jesuo ankoraŭ ne venis al ili. 18Kaj la maro malsereniĝis de forta vento, kiu blovis. 19Kiam do ili remis proksimume dudek kvin ĝis tridek stadiojn, ili ekvidis Jesuon iranta sur la akvo, kaj proksimiĝanta al la ŝipo; kaj ili timis. 20Sed li diris al ili:Ĝi estas mi; ne timu. 21Tiam ili volonte ricevis lin en la ŝipon, kaj tuj la ŝipo albordiĝis tien, kien ili veturis. 22La sekvantan tagon, kiam la homamaso, kiu restis trans la maro, vidis, ke nenia ŝipeto estas tie krom unu, kaj ke Jesuo ne eniris kun la disĉiploj en la ŝipon, sed la disĉiploj solaj veturis 23(venis tamen ŝipetoj el Tiberias proksime al la loko, kie oni manĝis la panon, post kiam la Sinjoro donis dankon) - 24kiam do la homamaso vidis, ke Jesuo ne estas tie, nek liaj disĉiploj, ili ankaŭ eniris la ŝipetojn kaj veturis al Kapernaum, serĉante Jesuon. 25Kaj trovinte lin trans la maro, ili diris al li:Rabeno, kiam vi venis ĉi tien? 26Jesuo respondis al ili kaj diris:Vere, vere, mi diras al vi:Vi min serĉas, ne ĉar vi vidis signojn, sed ĉar vi manĝis el la panoj kaj satiĝis. 27Laboru ne por la pereema nutraĵo, sed por la nutraĵo, kiu restas ĝis eterna vivo, kiun la Filo de homo donos al vi; ĉar lin Dio, la Patro, sigelis. 28Ili do diris al li:Kiel ni agu, por ke ni faru la farojn de Dio? 29Jesuo respondis kaj diris al ili:Jen la faro de Dio:kredi al tiu, kiun Li sendis. 30Ili do diris al li:Kian signon vi montras, por ke ni vidu kaj kredu al vi? kion vi faras? 31Niaj patroj manĝis la manaon en la dezerto, kiel estas skribite:Li donis al ili ĉielan panon por manĝi. 32Jesuo do diris al ili:Vere, vere, mi diras al vi:Ne Moseo donis al vi tiun ĉielan panon; sed mia Patro donas al vi la veran ĉielan panon. 33Ĉar la pano de Dio estas tiu, kiu malsupreniras de la ĉielo kaj donas vivon al la mondo. 34Ili do diris al li:Sinjoro, ĉiam donu al ni tiun panon. 35Jesuo diris al ili:Mi estas la pano de vivo; kiu venas al mi, tiu neniam malsatos, kaj kiu kredas al mi, tiu neniam soifos. 36Sed mi diris al vi, ke vi min vidis, kaj tamen vi ne kredas. 37Ĉio, kion la Patro donas al mi, venos al mi; kaj tiun, kiu venas al mi, mi ja ne elĵetos. 38Ĉar mi malsupreniris de la ĉielo, por plenumi ne mian volon, sed la volon de Tiu, kiu min sendis. 39Kaj estas la volo de Tiu, kiu min sendis, ke el ĉio, kion Li donis al mi, mi ne perdu ion, sed relevu ĝin en la lasta tago. 40Ĉar estas la volo de mia Patro, ke ĉiu, kiu vidas la Filon kaj kredas al li, havu eternan vivon; kaj mi levos tiun en la lasta tago. 41La Judoj do murmuris pri li, ĉar li diris:Mi estas la pano, kiu malsupreniris de la ĉielo. 42Kaj ili diris:Ĉu ĉi tiu ne estas Jesuo, filo de Jozef, kies patron kaj patrinon ni konas? kiel do li diras:Mi malsupreniris de la ĉielo? 43Jesuo respondis kaj diris al ili:Ne murmuru inter vi. 44Neniu povas veni al mi, se la Patro, kiu min sendis, ne tiros lin; kaj mi levos tiun en la lasta tago. 45Estas skribite en la profetoj:Kaj ĉiuj estos instruitaj de Dio. Ĉiu do, kiu aŭdis de la Patro kaj lernis, venas al mi. 46Neniu vidis la Patron, krom tiu, kiu estas de Dio; li vidis la Patron. 47Vere, vere, mi diras al vi:Kiu kredas, tiu havas vivon eternan. 48Mi estas la pano de vivo. 49Viaj patroj manĝis la manaon en la dezerto, kaj mortis. 50Jen la pano, kiu malsupreniris de la ĉielo, por ke oni manĝu el ĝi kaj ne mortu. 51Mi estas la viva pano, kiu malsupreniris de la ĉielo; se iu manĝos el ĉi tiu pano, tiu vivos eterne; kaj la pano, kiun mi donos, estas mia karno, por la vivo de la mondo. 52La Judoj do disputis inter si, dirante:Kiel ĉi tiu povas doni al ni sian karnon por manĝi? 53Jesuo do diris al ili:Vere, vere, mi diras al vi:Se vi ne manĝas la karnon de la Filo de homo kaj ne trinkas lian sangon, vi ne havas en vi vivon. 54Kiu manĝas mian karnon kaj trinkas mian sangon, tiu havas eternan vivon; kaj mi levos tiun en la lasta tago. 55Ĉar mia karno estas vera manĝaĵo, kaj mia sango estas vera trinkaĵo. 56Kiu manĝas mian karnon kaj trinkas mian sangon, tiu restas en mi, kaj mi en li. 57Kiel la vivanta Patro min sendis, kaj mi vivas pro la Patro, tiel, kiu min manĝas, tiu vivos pro mi. 58Jen la pano, kiu malsupreniris de la ĉielo; ne kiel la patroj manĝis, kaj mortis; kiu manĝas ĉi tiun panon, tiu vivos eterne. 59Tion li diris en la sinagogo, instruante en Kapernaum. 60Multaj do el liaj disĉiploj, aŭdinte tion, diris:Malfacila estas tiu parolo; kiu povas lin aŭskulti? 61Sed Jesuo, sciante en si mem, ke liaj disĉiploj pri tio murmuris, diris al ili:Ĉu tio faligas vin? 62Kio do, se vi vidos la Filon de homo supreniranta tien, kie li antaŭe estis? 63La spirito estas la viviganto; la karno nenion utilas; la vortoj, kiujn mi diris al vi, estas spirito kaj estas vivo. 64Sed estas iuj el vi, kiuj ne kredas. Ĉar Jesuo sciis de la komenco, kiuj estas la nekredantoj, kaj kiu lin perfidos. 65Kaj li diris:Tial mi diris al vi, ke neniu povas veni al mi, se tio ne estas donita al li de mia Patro. 66Ĉe tio multaj el liaj disĉiploj iris returne kaj lin ne plu akompanis. 67Jesuo do diris al la dek du:Ĉu vi ankaŭ volas foriri? 68Simon Petro respondis al li:Sinjoro, al kiu ni iru? vi havas la vortojn de eterna vivo. 69Kaj ni ekkredis kaj scias, ke vi estas la Sanktulo de Dio. 70Respondis al ili Jesuo:Ĉu mi ne elektis vin la dek du, kaj unu el vi estas diablo? 71Li parolis pri Judas Iskariota, filo de Simon; ĉar tiu, unu el la dek du, estis perfidonta lin.


Matthew Henry - Concise Commentary
 1   John relates the miracle of feeding the multitude, for its reference to the following discourse. Observe the effect this miracle had upon the people. Even the common Jews expected the Messiah to come into the world, and to be a great Prophet. The Pharisees despised them as not knowing the law; but they knew most of Him who is the end of the law. Yet men may acknowledge Christ as that Prophet, and still turn a deaf ear to him.

 15   Here were Christ's disciples in the way of duty, and Christ was praying for them; yet they were in distress. There may be perils and afflictions of this present time, where there is an interest in Christ. Clouds and darkness often surround the children of the light and of the day. They see Jesus walking on the sea. Even the approaches of comfort and deliverance often are so mistaken, as to become the occasions of fear. Nothing is more powerful to convince sinners than that word, I am Jesus whom thou persecutest; nothing more powerful to comfort saints than this, I am Jesus whom thou lovest. If we have received Christ Jesus the Lord, though the night be dark, and the wind high, yet we may comfort ourselves, we shall be at the shore before long.

 22   Instead of answering the inquiry how he came there, Jesus blamed their asking. The utmost earnestness should be employed in seeking salvation, in the use of appointed means; yet it is to be sought only as the gift of the Son of man. Him the Father has sealed, proved to be God. He declared the Son of man to be the Son of God with power.

 28   Constant exercise of faith in Christ, is the most important and difficult part of the obedience required from us, as sinners seeking salvation. When by his grace we are enabled to live a life of faith in the Son of God, holy tempers follow, and acceptable services may be done. God, even his Father, who gave their fathers that food from heaven to support their natural lives, now gave them the true Bread for the salvation of their souls. Coming to Jesus, and believing on him, signify the same. Christ shows that he is the true Bread; he is to the soul what bread is to the body, nourishes and supports the spiritual life. He is the Bread of God. Bread which the Father gives, which he has made to be the food of our souls. Bread nourishes only by the powers of a living body; but Christ is himself living Bread, and nourishes by his own power. The doctrine of Christ crucified is now as strengthening and comforting to a believer as ever it was. He is the Bread which came down from heaven. It denotes the Divinity of Christ's person and his authority; also, the Divine origin of all the good which flows to us through him. May we with understanding and earnestness say, Lord, evermore give us this Bread.

 36   The discovery of their guilt, danger, and remedy, by the teaching of the Holy Spirit, makes men willing and glad to come, and to give up every thing which hinders applying to him for salvation. The Father's will is, that not one of those who were given to the Son, should be rejected or lost by him. No one will come, till Divine grace has subdued, and in part changed his heart; therefore no one who comes will ever be cast out. The gospel finds none willing to be saved in the humbling, holy manner, made known therein; but God draws with his word and the Holy Ghost; and man's duty is to hear and learn; that is to say, to receive the grace offered, and consent to the promise. None had seen the Father but his beloved Son; and the Jews must expect to be taught by his inward power upon their minds, and by his word, and the ministers whom he sent among them.

 47   The advantage of the manna was small, it only referred to this life; but the living Bread is so excellent, that the man who feedeth on it shall never die. This bread is Christ's human nature, which he took to present to the Father, as a sacrifice for the sins of the world; to purchase all things pertaining to life and godliness, for sinners of every nation, who repent and believe in him.

 52   The flesh and blood of the Son of man, denote the Redeemer in the nature of man; Christ and him crucified, and the redemption wrought out by him, with all the precious benefits of redemption; pardon of sin, acceptance with God, the way to the throne of grace, the promises of the covenant, and eternal life. These are called the flesh and blood of Christ, because they are purchased by the breaking his body, and the shedding of his blood. Also, because they are meat and drink to our souls. Eating this flesh and drinking this blood mean believing in Christ. We partake of Christ and his benefits by faith. The soul that rightly knows its state and wants, finds whatever can calm the conscience, and promote true holiness, in the redeemer, God manifest in the flesh. Meditating upon the cross of Christ gives life to our repentance, love, and gratitude. We live by him, as our bodies live by our food. We live by him, as the members by the head, the branches by the root: because he lives we shall live also.

 60   The human nature of Christ had not before been in heaven, but being God and man, that wondrous Person was truly said to have come down from heaven. The Messiah's kingdom was not of this world; and they were to understand by faith, what he had said of a spiritual living upon him, and his fulness. As without the soul of man the flesh is of no value, so without the quickening Spirit of God all forms of religion are dead and worthless. He who made this provision for our souls, alone can teach us these things, and draw us unto Christ, that we may live by faith in him. Let us apply to Christ, thankful that it is declared that every one who is willing to come unto him shall be made welcome.

 66   When we admit into our minds hard thoughts of the words and works of Jesus, we enter into temptation, which, if the Lord in mercy prevent not, will end in drawing back. The corrupt and wicked heart of man often makes that an occasion for offence, which is matter of the greatest comfort. Our Lord had, in the foregoing discourse, promised eternal life to his followers; the disciples fastened on that plain saying, and resolved to cleave to him, when others fastened on hard sayings, and forsook him. Christ's doctrine is the word of eternal life, therefore we must live and die by it. If we forsake Christ, we forsake our own mercies. They believed that this Jesus was the Messiah promised to their fathers, the Son of the living God. When we are tempted to backslide or turn away, it is good to remember first principles, and to keep to them. And let us ever remember our Lord's searching question; Shall we go away and forsake our Redeemer? To whom can we go? He alone can give salvation by the forgiveness of sins. And this alone brings confidence, comfort, and joy, and bids fear and despondency flee away. It gains the only solid happiness in this world, and opens a way to the happiness of the next.